Despedinme dela de fronte ó mar

ía lonxe pra nunca máis retornar.

A vida é así, un constante ver pasar:

uns veñen e outros van;

uns volven, outros endexamais.

Volveu un día, pero non era máis ela

volveu pálida e fría, sen as súas cores, sen os seus cantos,

sen o seu sorriso, sen o seu pranto.

Cumprín o seu último desexo

de ficar na súa terra, na súa terra de mar

na súa terra de chuvia, na súa terra meiga.

Leveina ó mar co seu traxe de madeira.